De gelukkige klas, Theo Thijssen

De gelukkige klas (school-land 2), Theo Thijssen

Ik vond dit een heerlijk boek! Eindelijk! De vorige boeken die ik las waren soms wel vermakelijk, soms redelijk geschreven, maar deze overtreft ze allemaal op grootse wijze. Het boek is heerlijk geschreven, met geloofwaardige personages, een mooie woordkeus en een goede opbouw. Daarnaast is het ook nog eens in dagboekvorm geschreven. En het werkt geweldig! De meeste boeken in dagboekvorm die ik heb gelezen zijn tamelijk ongeloofwaardig opgebouwd. Maar als iemand me had verteld dat dit boek een écht dagboek was, van Theo Thijssen, had ik ‘m nog geloofd ook. Het komt allemaal erg natuurlijk over, en ik heb me echt laten hechten aan een fictief karakter.

Eigenlijk gebeurt er helemaal niet zo veel in dit boek. Het is gewoon een doorsnee leven van een leraar daar en toen. Maar toch vond ik het heerlijk om te lezen, door de rijke manier waarop eigenlijk hele simpele gebeurtenissen beschreven zijn.

Nog een voordeel van de dagboekvorm is dat de gevoelens en waarnemingen van de hoofdrolspeler rijkelijk beschreven kunnen worden, omdat hij het zogenaamd zelf opschrijft.

Samenvatting van Jessica. Ik vind hem zelf matig, maar er staat “zeker weten goed” bij, dus doe deze maar.

Meneer Staal, docent in hart en nieren, geeft les op een Amsterdamse school. Hij leeft echt voor zijn vak en doet er alles aan om zijn leerlingen zo goed mogelijk te ontwikkelen. Toch is dit niet altijd makkelijk. De Amsterdamse school waarop hij les geeft is namelijk geen standaard school. Er zitten veel arme leerlingen bij hem in de klas die stinken en zelfs geen geld hebben voor een verjaardagstraktatie. Dit is dus iets waar hij heel voorzichtig mee om moet gaan.

Omdat meneer Staal heel erg van zijn beroep houdt wil hij zijn ervaringen in de klas vast leggen in een dagboek. Op een dag begint hij dus met het schrijven van een dagboek. Hij schrijft er niet elke dag in, maar probeert toch wel wekelijks verslag te doen van zijn docentschap. De vrouw van meneer Staal mag echter niet weten dat hij bezig is met het verslag doen van zijn lessen. In het geheim schrijft hij dus in zijn dagboek. Zijn vrouw denkt dat hij bezig is met het leren van de Franse taal.

Ook de school ontwikkelt zich alsmaar verder en verder. Er is een nieuwe regel gekomen waardoor de docenten de lessen bij moeten houden in een klassenboek. Per les moet een andere leerling in het klassenboek de les meeschrijven, zodat de directeur uiteindelijk kan zien wat er in de klas uitgevoerd wordt. Meneer Staal vindt dit in de eerste instantie grote onzin, maar besluit toch maar om eraan mee te gaan doen. Sinds die regel is er een schema opgesteld waarin elk kind aan de beurt komt met lessen maken in het klassenboek.

Regelmatig maakt meneer Staal zich zorgen en uit hij deze zorgen tegenover zijn vrouw. Zijn vrouw staat er heel erg nuchter in en probeert zich niet zo met alle problematiek te bemoeien. Tot grote ergernis van meneer Staal moet hij zijn eigen onzekerheden wegzetten en er zo veel mogelijk proberen te zijn voor zijn leerlingen.

Doordat hij regelmatig zo onzeker is en zich geen houding weet te geven in zijn klas, valt hij regelmatig uit tegen de leerlingen. Wanneer iets hem niet zint begint hij te schreeuwen tegen de leerlingen waardoor ze onmiddellijk luisteren. Achteraf heeft hij daar weer spijt van waardoor hij het weer goed probeert te maken.

Op een gegeven moment vragen de leerlingen zich af wanneer hun meester jarig is. Al jaren hebben ze meneer Staal als docent, maar nog nooit heeft hij getrakteerd in de klas. Aangezien de leerlingen zo aandringen en meneer Staal het eigenlijk ook wel leuk vindt om de kinderen te verrassen, besluit hij om met de kinderen naar dierentuin Artis te gaan. De hele middag verblijft hij hier met de kinderen. De kinderen vinden het één groot feest. Aangezien ze thuis allemaal arm zijn maken ze zoiets nooit mee. Meneer Staal zorgt ervoor dat dierentuin Artis echt een onvergetelijke dag wordt voor alle kinderen.

Daarnaast zorgt meneer Staal er altijd voor dat alle leerlingen een persoonlijke ansichtkaart krijgen wanneer ze jarig zijn. Omdat de kinderen zo arm zijn dat ze hun verjaardag vaak niet kunnen vieren, vindt hij het een mooi gebaar om de kinderen toch nog blij te kunnen maken met een ansichtkaart.

Na een lange tijd gaat meneer Staal zich zorgen maken om Louis. Hij is vaak afwezig op school en blijkt ziek te zijn. Hij heeft allerlei open wonden op zijn lichaam waardoor hij op een gegeven moment niet meer naar school kan komen. Omdat meneer Staal het ontzettend rot vindt voor Louis, besluit hij om regelmatig bij Louis thuis langs te gaan. Hier naartoe neemt hij boeken voor Louis mee zodat hij af en toe nog kan lezen. Na een hele lange tijd komt Louis uiteindelijk te overlijden door zijn open wonden.

Ik vond het moeilijk om het betoog 4 minuten te maken… het kan wel, maar dan moet ik in herhaling vallen of te veel uitwijken. Ik kan nog niet genoeg sterke argumenten vinden om 4 minuten mee te vullen.

De Gelukkige Klas van Theo Thijssen is een geweldig boek. Ik zou zeggen: de beste Nederlandse fictie in dagboekvorm.

Basisschoolleraar Staal schrijft over z’n lesmethodes, maar ook vooral over zijn observaties van de kinderen.

De Gelukkige Klas is uiterst geloofwaardig beschreven. Het is inderdaad fictie, maar zou zomaar waargebeurd kunnen zijn, zowel qua gebeurtenissen als qua schrijfstijl. De dingen die gebeuren zijn namelijk best logische dingen voor die tijd. Het is niet zoals bij Suske & Wiske dat aan de hoofdpersoon doorlopend ongelooflijke dingen gebeuren of zoiets. Ook de stijl is voor een dagboek heel logisch. Soms is de stijl erg verschillend van aantekening tot aantekening, omdat Staal zich anders voelt. Ook kunnen er soms weken tussen twee stukjes zitten, of komen er juist meerdere kort achter elkaar. In ieder geval komt het volkomen natuurlijk over, wat toch geen koud kunstje is.

De personages die in het boek voorkomen, zijn allemaal erg realistisch. Naast de leden uit het gezin heeft ook iedere leerling in Staal’s klas een uitgebreide personaliteit, wat zeker veel toevoegt aan de geloofwaardigheid. Mooi is dat het toch geen stereotypen zijn. Personages zijn divers, maar wel logisch. Verder is het heel goed wat Theo Thijssen doet aangaande de ontwikkeling van personages. In boeken met veel verschillende karakters met elk een eigen persoonlijkheid, komt het gevaar dat personages statisch worden. Maar als je een leerling uit het begin van het boek vergelijkt met diezelfde leerling uit het eind van het boek, zie je dat de leerlingen wel veranderd zijn, en toch nog steeds duidelijk dezelfde persoon zijn. Ook dit voegt weer veel toe aan de geloofwaardigheid.

In dit boek gebeuren niet heel veel spannende gebeurtenissen. Er gebeuren natuurlijk wel uitzonderlijke dingen, maar dat is niet waar dit boek zijn respect aan te danken heeft. Het gaat ‘m om de geweldige beschrijvingen van dingen. Je kijkt met Staal mee, je denkt met Staal mee, je voelt met Staal mee. Zo sterk zijn de formuleringen en de beschrijvingen.

Er zit ook humor in dit boek. Staal is een leuke kerel, dus hoe hij dingen zegt in z’n dagboek is vaak zeker vermakelijk.

Hoewel in dit boek niet veel duidelijk spannende dingen gebeuren, is het toch nooit saai. Dit komt omdat Staal natuurlijk altijd wel dingen heeft om over na te denken, om zich zorgen over te maken, om zich over te verwonderen. En om zijn denken mee te beleven is heerlijk.